Louis Konickx is sinds 2013 parcoursbouwer bij Jumping Indoor Maastricht. Wat begon als een hobby is inmiddels uitgegroeid tot een bijna fulltime bezigheid. De 63-jarige psycholoog, geboren in Beesel en nu woonachtig in het Gelderse Deest, was een fanatiek springruiter op landelijk Z niveau en kreeg in die tijd les van Henk Diks. Nadat hij commentaar op een parcours had geuit tijdens een springwedstrijd in Malden werd hem medegedeeld dat hij het dan zelf maar moest doen en zo begon zijn carrière als parcoursbouwer. Tegenwoordig is hij een veelgevraagd vakman en reist hij de hele wereld af. Hij ontwierp o.a. de parcoursen voor de wereldbeker finale in 2012 in ‘s -Hertogenbosch en de EK in Gothenburg (2017) en Rotterdam (2019). In het dagelijkse leven is hij ook nog werkzaam als stafmedewerker aan de Radboud UMC in Nijmegen. Louis heeft samen met partner Mascha twee dochters, 11 en 13 jaar oud, die beiden ponyrijden.

Wat zijn de stappen die je neemt bij het bouwen van een parcours?
Het start meestal enkele weken van te voren met het nadenken over de afmetingen van de piste en wat mogelijk is om technische lijnen te creëren. Dit probeer ik dan uit op de computer. Om een parcours in goed verband neer te zetten in een indoor piste, zoals bijvoorbeeld voor de Longines Trophy-Grote Prijs van Maastricht, is niet niks.

Heb je weleens twijfels over jouw eigen parcours?
Je weet van te voren nooit of de opgaven die je stelt werken zoals je ze bedoelt hebt en ook een mooie wedstrijd kun je niet op bestelling afdwingen. Dus daar is er altijd wel twijfel. Aan de andere kant, als we bij een belangrijke wedstrijd het parcours na de bouw goed in de piste hebben staan, dan overzie ik het plaatje en zeg ik vaak: ‘Jongens het staat er mooi in!’ Daar ben ik dan zeker over.

Wat is jouw favoriete herinnering aan de afgelopen edities?
Dat het nog elke keer beter wordt.

Wilde jij altijd al parcoursbouwer worden?
Rond mijn 14^e hielpen we Ton Poels uit Swalmen met het opbouwen van het parcours. Als alles stond vroeg Toon of ik er een tekening van wilde maken. Dat werd dan zo’n schilderijtje met grote pijlen gemaakt met rode viltstiften. Ik heb er nog enkele op zolder teruggevonden. Toon bouwde in die tijd al vloeiende parcoursen, maar ze waren wat langer dan nu: ik zag 104 seconden toegestane tijd. Tegenwoordig zijn er dan al bijna twee in de ring geweest! Maar terugkomend op de vraag: nee, mijn fantasie was toen toch meer om te paard in Aken de piste binnen te rijden.

Hoe vind jij de balans om een parcours te bouwen met de juiste moeilijkheidsgraad?
Als het ruiterveld qua ervaring erg divers is ben je weleens te voorzichtig. Naarmate er meer topruiters zijn met hun goede paarden ga je meer voluit met bouwen. ‘

Heb je een favoriet paard?
Elk paard dat een Grote Prijs weet te winnen.

Wat maakt JIM voor jou zo uniek/bijzonder?
Ik vind het altijd bijzonder als een concours ook de atmosfeer van de stad ademt. In Maastricht is dat natuurlijk het Bourgondisch karakter. Ik wil ook graag de bijzonder toegewijde en gezellige pistecrew uit Hulsberg even vernoemen. Tijdens Jumping Indoor Maastricht wordt er dan ‘plat gesjproake’.